
Αναμνήσεις γύρω από την Φωτιά
Nocture wrote:
..το σφραγισμένο Ζιγκουράτ είναι μοναδικά θαύματα...που τραβά...το θαυμασμό όλων τον επισκεπτών...
10 χρόνια τώρα το χτίζαμε…δεν θα ξεχάσω ποτέ το αίμα που κυριολεκτικά ρίχναμε στην λάσπη για να «δέσουμε» τις πέτρες ώστε να ανέβει ψηλότερα αυτό το τερατούργημα…
/Η φωνή του έχει γίνει τρεμάμενη πλέον και τα μάτια του έχουν κοκκινίσει
…Οι πολύ τυχεροί πήγαιναν στην αρένα και είτε ζούσαν για να πολεμήσουν μια άλλη μέρα είτε πέθαιναν γρήγορα και γίνονταν και αυτοί μέρος της πυραμίδας…οι άτυχοι περιμέναμε να πεθάνουμε απο τον υποσιτισμό και την διψά και να γίνουμε και εμείς μέρος της…την λάσπη την δέναμε με τους αδύναμους, με τους γέρους με τους τραυματίες…ακόμη και μετά θάνατον θα υπηρετούσες τους σκοπούς του βασιλιά με το αίμα μας, τα κοκάλα μας, τη σάρκα μας τα χρησιμοποιούσαν για να δέσει η λάσπη, δεν έμενε τίποτα για τους γύπες...το μαστίγιο πλέον αν και μας άφηνε κάθε μέρα νέα σημάδια δεν το καταλαβαίναμε, αυτό όμως που σε νικούσε, που σου ρούφαγε την καρδιά και την ψυχή είναι μια ψαλμωδία που ακούγονταν όσο κρατούσε το χτίσιμο, σε τρέλαινε, σε κατακτούσε, σε κατέτρωγε, κατά κάποιον τρόπο σε έκανε δικό της και στο τέλος σε άφηνε άψυχο κουφάρι χωρίς δίψα για ζωή…
/σχεδόν με λυγμούς πλέον γυρίζει το κεφάλι του, ώστε να μην βλέπεται το πρόσωπο του και με αναφιλητά συνεχίζει
Ακόμα και την νύχτα δεν βρίσκαμε ησυχία καθώς το τσουχτερό κρύο έπαιρνε τους πιο αδύναμους ενώ οι πιο δυνατοί από μας, αν δεν ήταν στην αρένα μας ξυλοκοπούσαν για να πάρουν το μερίδιο μας στο νερό και στο φαΐ και όσοι απο εμάς είχαμε προνοήσει και το είχαμε καταναλώσει τότε πάλι μας ξυλοκοπούσαν ώστε να τους φυλάξουμε για την επόμενη μέρα, το χειρότερο όμως ήταν που άκουγες τις κραυγές, τα βογκητά, τις ομιλίες, όσων είχαν “θαφτεί” μέσα στην πυραμίδα και που και που όλο και κάποια γνωστή φωνή ξεχώριζες , φριχτό όχι επειδή τα άκουγες, αλλά επειδή ύστερα από κάποιο σημείο το αποζητούσες…
/Είναι πλέον φανερό ότι δεν μπορεί να συνεχίσει
…συνεχίζεται